Instalación e mantemento dun acuario mariño de litoral

domingo, 27 de junio de 2010

PROBIÑO CHOCO

O meu avó Amado pensa que por ser un bebé, que me chupo o dedo, e diso nada, que nunca quixen nin chupete, cando menos o dedo, queme fai falta para outras cousas.
Digo isto porque venme hoxe con que colléu un CHOCO para o meu acuario.
Pero avó, cómo que o collestes para o acuario, se o pescaste có arpón e agora está morto. (bueno, morto aínda non estaba, nin o está 5 horas máis tarde, na nevera, que ainda se move e cambia de color, o probe). E dicíame, a ver se coaba, que era un pinchaciño de nada, coma unha vacuna, e que así que sandase...
¡Parvadas! e todo para que non o berre, a él, que tanto defende aos animáis no seu amado blog: que si probes toros, que si ¡por un circo sen animáis!, que menudos salvaxes analfabestias os que mataron a culebriña,... e agora vai e colle un choco nada mais que para comelo!!!

Díme o avó que teñen 10 tentáculos, pero xúrovos que eu non atopéi máis ca oito, e iso que os fun separando cun tenedor...non o entendo, porque a ficha está ben clara, velai via:
(perdón, non atoéi fichas en galego para copiar e pegar, que é o que mellor se me da...pero palabra que antes leo todo!!):
SEPIA OFFICINALIS (Sepia, jibia)

Poseen ocho brazos con cuatro hileras de ventosas cada uno y dos tentáculos más largos para capturar su presa, que, sin embargo, se retracta en las bolsas debajo de los ojos si no se utilizan

(estou desexando que a avoa o "limpe" para buca-los dos tentáculos, a ver se os atopo)

Vive en zonas rocosas o arenosas con piedras y praderas. Aprovecha hendiduras para ocultarse. Tiene coloración mimética. Prefiere la interfase entre piedras y arena. Le gusta nadar entre las escolleras Es de cuerpo ancho y aplanado con ocho brazos cefálicos y dos tentáculos más largos. El cuerpo está rodeado por un borde lateral que produce un movimiento ondulatorio que le sirve para nadar de forma muy veloz. Depredador. Se alimenta de crustaceos y peces. Los mata con el pico córneo que posee en la boca. Expulsa tinta negra para defenderse. Puede quedarse totalmente quieto.
Se encuentra por todo el litoral.

Es escaso a poca profundidad por ser objeto de pesca submarina sin control (est vouno ensinar ó meu avó!!)

Está muy bien adaptada para nadar entre dos aguas, actividad que practica intensamente. Se desplaza mediante una ondulación progresiva de los pliegues laterales del manto. A veces también recurre a la energía reactiva, expulsando el aire de la cavidad paleal por el tubo del embudo. En caso de peligro, este modo de locomoción permite una rápida huida, efectuando verdaderos saltos en el agua. Se encuentra entre las especies comestibles.

Come pequeños moluscos, cangrejos, camarones, peces y otros de su misma especie, que mastica gracias a su pico triturador, usado otras veces como defensa de último remedio. Entre sus predadores se incluyen los delfines, tiburones, peces, focas y otros de su misma especie. Viven de uno a dos años.

E agora unha información máis diver:

Hubo un tiempo en que las sepias eran moluscos protegidos por un robusto caparazón. Pero, allá por el Jurásico, un capricho de la evolución les dio la vuelta como a un guante y las transformó en vulnerables criaturas con un minúsculo esqueleto interno. A los ojos de sus numerosos depredadores eran trozos de carne desnuda llenos de proteínas. Para sobrevivir a este giro, las sepias adoptaron estrategias que empezamos a entender ahora, y que van más allá de sus insuperables habilidades de camuflaje. Una de ellas es la capacidad de detectar la presencia de otras especies, la humana por ejemplo, como atestiguan los buceadores de todo el mundo. Entre ellos se ha extendido la costumbre de mostrar a estos animales dos dedos en forma de “V” como señal de paz. En un caso único de saludo entre especies, ellas hacen lo propio levantando dos de sus brazos. Sin embargo, este gesto no tiene nada de pacífico. En realidad, se trata de una reacción secundaria de defensa, que utilizan en las raras ocasiones en que falla su arma principal: el camuflaje. La capacidad de confundirse con el entorno la comparten con otros cefalópodos, como los pulpos y los calamares. Todos ellos gozan de características anatómicas que lo hacen posible. En primer lugar, debemos mencionar los cromatóforos de su piel, unos sacos de pigmento rojo, amarillo o marrón que se vuelven visibles gracias a unos músculos que los circundan. Esos músculos están controlados directamente por los centros motores del cerebro y por eso se identifican con el fondo con tanta rapidez. Otro factor del disfraz es la textura cambiante de la piel, a la que una serie de papilas dan un tacto suave o espinoso. Pero la guinda del equipamiento la ponen los leucóforos e iridóforos, una especie de placas reflectantes situadas bajo los cromatóforos. Los primeros pueden reflejar un amplio espectro de longitudes de onda, desde la de la luz blanca de las aguas superficiales hasta la de la azul de las zonas profundas. Los iridóforos producen reflejos iridiscentes, parecidos a los de las alas de las mariposas. Mientras los iridóforos de otras especies, como peces y reptiles, producen reflejos en azul y verde, las sepias pueden apagar y encender esos reflectores en tiempos que van de segundos a minutos, además de controlar el movimiento de los discos para poder seleccionar el color. Son capaces también de combinar esos tonos con los de los cromatóforos, y formar destellos morados o naranjas.

Finalmente, podedes visitar a páxina de QUO onde se fala de tódalas cousas asumbrosas de este simpático amiguiño acuático:

http://www.quo.es/ciencia/naturaleza/la_sepia_esta_lista/la_sepia_esta_lista

martes, 22 de junio de 2010

CETACEOS

No, no. Todavía no hay cetáceos en el Acuario de Iñaki. Andan muy cerca, a unos 200 metros, palabra de honor. Un día de estos escanearé alguna foto que les tenemos tomadas. A ver si antes vuelven a hacerse ver y les tiro unas buenas para ponerlas aquí.
Ahorita traemos estas fotos robadas de la red para ilustrar dos curiosidades complementarias pero antagónicas: una es real como la vida misma, la otra es pura invención.
A ver si acertáis cual es la falsa y cual la verdadera. Mañana, la sulución. Primera: Si los cetáceos expulsan por un orificio un chorro de agua, es que deben de tener un "depósito" lleno...¿qué depósito es ese?. El razonamiento y consecuente pregunta se les ocurrió a los alumnos de su profe, licenciado en biología para más señas, que no supo qué responder, salió como pudo del apuro y le pasó la pregunta a su colega, el que suscribe, que no dudó en responderle con su habitual coña marinera: ¡Diles que el orificio está directamente conectado con la vejiga urinaria!. ¿Ah, si? ¡anda, mira tú, no lo sabía!, así que es líquido de la vejiga...
¡¡¡NO,NO, QUE ES COÑA, NO LES DIGAS ESO!!!
Segunda: ¿Cuál es la causa de los varamientos? Dice el amigo Diego, que también tiene su coña, que cuando salen a respirar se arriesgan a que les entre agua en el orificio nasal y se atraganten y, como ninguno tiene brazos para apretarles el diafragma, se mueren así los pobrecitos.

sábado, 19 de junio de 2010

¡¡MALDITOS MEXILLÓNS!!

...ou malditos os meus miolos sesentóns...: esquencí saca-los.
A cousa é que os mexillóns téñoos para alimenta-los habitantes do acuario. Vou sacando un par de eles, ábroos e lávoos e bótollelos. Pero eles mesmos non auturan moito tempo vivos no acuario, porque non teñen eiquí fresca auga chea de plancton. Éste da foto seguinte deixéino así e mira qué ben lle ven ao lorchiño Pero estoutro é dos que morreron. Cando morren, cheiran que feden, contaminan e lixan a uga toda. Iso é o que pasóu. Decatéime cando viña con alimento limpo: pienso dunha granxa de salmóns que hai eiquí no pobo. Tamén uso escamas alimenticias das tendas de animáis. Pero góstalles tanto o mexillón e ademáis é un alimento tan natural e completo...Pero non hai que esperar que morran. A ver se non se repute

jueves, 17 de junio de 2010

AVES DE PASO

UNHA BUBELA, que xa é como da casa, achegóuse hoxe tanto ao acuario que nun intre coidéi que estaba a mirar para os peixiños Camiñó paseniñamente e foise


sábado, 5 de junio de 2010

FOTOS Y VIDEOS

SIFONOSTOMA: VELLO:
ACTINIA "PEGADA" Ó CRISTAL
BARBADA:
CHAPARELA:

Seguidores

VISITA O ACUARIO DE IÑAKI