CUANDO NADIE MIRA...

En algún sitio de internet encontré este video, divertido y espectacular, sobre lo que ocurre en la casa de un acuariofilo cuando nadie mira

La prueba del algodón

4 Meses despois, estas fotos demostran que O ACUARIO MARIÑO DE LITORAL non é difícil de manter: Non lle fixemos casi NADA. Só lle botamos un par de caldeiros de auga do mar, para comoensar a perda por evaporacion. De auga salgada, ou sexa, da mar, que o sal tamén "se evapora" coa auga e solidifica nos cristais. A auga parmenece limpiña e os peixiños sans. Ainda que houbo algún accidente: o panchiño mási pequeno saltou unha noite fora do acuario e morreu o probiño Este vello acosóu tanto a outro algo menor que estivo a piques de matalo. Houbo que devolvelo á ría pra darlle oportunidade de sobrevivir.

OLLO CAS ESTRELAS

As estrelas son bonitas, son preciosas. No acuario suben polo cristal e vémoslle os seus centos de "pes". PERO HAI QUE TER MOITO COIDADO CON ELAS ¿POR QUE?

Resulta que, no verán, a temperatura da nosa auga chega e pasa dos 20ºC... cousa que non poden atura-las estreliñas. As poucas horas morrerían e o desastre está servido: auga contaminada, auga sucia, auga podre... o máis malo dos males que nos poden amolar.

Esta que eiquí vedes empeñeime tróxenlla para que a vira Iñaki, que sería a sua primeira estrela, que hai que nacer con ela... Pero axiña devolvina á marea, antes de que pasara o que tería que pasar.

O MESMO OU PIOR pasaría con CRUSTÁCEOS e tampouco non augantan nada os BIVALVOS e mesmo os GASTERÓPODOS hainos que evitar se son grandes. Moi especialmente en VERAN, polo aquel da temperatura. En inverno todos aguantan varios dias ou mesmo semana, pero hai que vixialos deseguido e mesmo así pode ocurrir e ocurre que o cataclismo suceda pola noite e teñamos que pasar medio dia limpando o acuario e renovando toda a auga. Non paga a pena.

Hai outros moitísimos habitantes agradecidos e algas axeitadas para termos un acuario sempre divertido e limpo

COMPILACIÓN

O libro do avó Amado é a miña guía

É un Acuario Mariño de Litoral: O meu avó e máis eu imos tódo-los finde coller exemplares na zona intermareal, non só nas pozas, có truel e coas mans.

O ACUARIO FOI FEITO POR UN CARPINTEIRO DE ALUMINIO,

medidas: 130 x 50 x 45

capacidade. 260 l (non vai cheo ata arriba, claro)

APARELLOS DE MANTEMENTO:

Un FILTRO marca FLUVAL

Un "skimmer" (escumador para extraer-las proteínas e tal),marca Berlin, cunha bomba de aire marxca Élite

Outra bomba de aire máis, aparte.

FONDO: Limpiño, sen area nin nada. Algunas cunchas exóticas grandes que, ademáis de decorar, serven para refuxio dalgún habitante algo apocadiño, algunha pedra para o mesmo, grande, e algunha cuncha autóctona para ambientar.

TAREFAS DE MANTEMENTO: Renovación semanal de 10 ou 15 litros, previa aspiración do fondo para extraer o mesmo volume cós residuos que se atopen.

Alimentación diaria con comida para peixes, escamas de cores, dúas ou tres veces ao día.

A salinidade mantese moi constante gracias á renovación que facemos. A Temperatura está entre 18 e 22 graos.

ESO E TODO, AMIGUIÑOS, dacordo coas experiencias do meu avó, non fai falla complicarse a vida. O segredo, di el, é a renovación constante de pequenas cantidades de auga, a alimentación con comida "limpa", a non introducción de crustáceos (agás os camaróns) e a vixiancia constante , diso encárgome eu, que´é o mais deviertido.

Hoxendía temos estes habitantes no acuario:

.......................................

VELLO- Symphodus melops

MUXO- Mugil

MARIOLA- Ciliata mustela

LORCHO (Gobio sp)

CHAPARELLA -Diplodus vulgaris

CAMARÓN- Palaemonserratus

LORCHA- Lipophyris pavo

LESMA DE MAR- Aplysia sp

AGULLA-Syngnathus rostellatus

ACNITIA-Actinia equina

ACTINIA-Actinia equina

O ACUARIO DO AVÓ CANDO ERA PROFE

Hoxe vin no album do avó estafoto dos dous acuarios (mariños de litoral, claro) que o meu avó tiña en "funcionamento" cando era profe en Muros.
Busquéi na páxina web do instituto as Insuas...xa non queda referencia, pero atopéi a dirección da web antiga, e vola poño eiquí para que vexades a variedade de habitantes e actividades que el os seus alumnos "montaban" encol dos acuarios. Pinchade na web antiga do IES AS INSUAS de Muros

¿SERÁ GASPAR?

Este é o arras que hoxe pasóu a uns 200 metros do meu acuario:


Este disque é o Gaspar:


Hoxe pola mañá, o meu avó saíu ao balcón..¡e víu un arroas saltando xusto diante do muelle!!



Cando baixóu facele fotos, xa non saltaba, e a mellor que lle fixo foi a que poño ao primeiro.



Di el que pode que sexa Gaspar, o famoso golfiño que anda de ría en ría, aínda hai un par de meses que vimos no muelle de Muros, entre as canas dos pescadores, pero non tiñamos a fotera a man, qué pena.



Porque os arraces andan en grupos máis ou menos numerosos, mentras que este andaba soíño. A comparación coa aleta dorsal coa do Gaspar da foto baixada de internet non os di moito. Así que pode que sí e pode que non, ¡depende! como decimos por Galicia.

O arroaz (Tursiops truncatus, Montagu 1821) é, entre tódolos golfiños, a especie máis común e máis coñecida, porque adoita achegarse á costa e entrar no interior das rías, porque o seu comportamiento social lle achega ás proximidades dos barcos e mesmo dos nadadores e porque é a que mellor se adapta ás condicións de catividade dos delfinarios, o que o converteu no protagonista habitual destes espectáculos

Os arroases son especialmente sociais e parecen trasladar esta relación ó home, sendo frecuente que se acheguen á estela dos barcos ou ós nadadores. Parece ser que, en ocasións, chegaron a salvar a náufragos manténdoos a flote e está documentado o salvamento de catro persoas en Nova Celandia cando estaban a ser atacados por un gran tabeirón branco .

En calquera caso, isto non impide que teñan tamén comportamentos agresivos entre si, con loitas entre os machos para o acceso ás femias. De feito, son frecuentes as marcas e cicatrices na pel dos adultos. Tamén se sabe de ataques a tabeiróns e a toniñas (outro cetáceo de tamaño notablemente inferior.

O AVÓ COLGA O ARPÓN

-Mira, Iñaki, mira que maragota tan boa e bonitiña que pesquéi, voulle facer unha foto e póla no teu blog

-Non, avó, diso nada,que xa che puxen a foto do probe do choquiño e ben que o sentín, que dóume moita grima vela. Os peixes que se collen para comer xa non son peixes, son pescados.

-Xa, e os peixes que se collen para meter nun acuario, ¿qué son, Iñakiño?

-Son pezqueñines, coma min, que axudamos a medrar sen perigo de que os coman os grandes. Cando medremos todos, eles e máis eu, ceibarei na ría a estes meus pequenos "Nemos", eu compraréi unha cámara de fotos submariña e iré velos no seu medio e poñeréi eiqui as súas fotos.

-Moi ben, meu neto. Pero non fará falta que compres a cámara, cando medres, daréiche a que vou comprar eu xa mesmo, que vou colga-lo arpón.

-Bravo, meu avó!! Entón sí que poñeréi no blog tódolos peixes que “collas”

PROBIÑO CHOCO

O meu avó Amado pensa que por ser un bebé, que me chupo o dedo, e diso nada, que nunca quixen nin chupete, cando menos o dedo, queme fai falta para outras cousas.
Digo isto porque venme hoxe con que colléu un CHOCO para o meu acuario.
Pero avó, cómo que o collestes para o acuario, se o pescaste có arpón e agora está morto. (bueno, morto aínda non estaba, nin o está 5 horas máis tarde, na nevera, que ainda se move e cambia de color, o probe). E dicíame, a ver se coaba, que era un pinchaciño de nada, coma unha vacuna, e que así que sandase...
¡Parvadas! e todo para que non o berre, a él, que tanto defende aos animáis no seu amado blog: que si probes toros, que si ¡por un circo sen animáis!, que menudos salvaxes analfabestias os que mataron a culebriña,... e agora vai e colle un choco nada mais que para comelo!!!

Díme o avó que teñen 10 tentáculos, pero xúrovos que eu non atopéi máis ca oito, e iso que os fun separando cun tenedor...non o entendo, porque a ficha está ben clara, velai via:

(perdón, non atoéi fichas en galego para copiar e pegar, que é o que mellor se me da...pero palabra que antes leo todo!!):

SEPIA OFFICINALIS (Sepia, jibia)

Poseen ocho brazos con cuatro hileras de ventosas cada uno y dos tentáculos más largos para capturar su presa, que, sin embargo, se retracta en las bolsas debajo de los ojos si no se utilizan

(estou desexando que a avoa o "limpe" para buca-los dos tentáculos, a ver se os atopo)

Vive en zonas rocosas o arenosas con piedras y praderas. Aprovecha hendiduras para ocultarse. Tiene coloración mimética. Prefiere la interfase entre piedras y arena. Le gusta nadar entre las escolleras Es de cuerpo ancho y aplanado con ocho brazos cefálicos y dos tentáculos más largos. El cuerpo está rodeado por un borde lateral que produce un movimiento ondulatorio que le sirve para nadar de forma muy veloz. Depredador. Se alimenta de crustaceos y peces. Los mata con el pico córneo que posee en la boca. Expulsa tinta negra para defenderse. Puede quedarse totalmente quieto.
Se encuentra por todo el litoral.

Es escaso a poca profundidad por ser objeto de pesca submarina sin control (est vouno ensinar ó meu avó!!)

Está muy bien adaptada para nadar entre dos aguas, actividad que practica intensamente. Se desplaza mediante una ondulación progresiva de los pliegues laterales del manto. A veces también recurre a la energía reactiva, expulsando el aire de la cavidad paleal por el tubo del embudo. En caso de peligro, este modo de locomoción permite una rápida huida, efectuando verdaderos saltos en el agua. Se encuentra entre las especies comestibles.

Come pequeños moluscos, cangrejos, camarones, peces y otros de su misma especie, que mastica gracias a su pico triturador, usado otras veces como defensa de último remedio. Entre sus predadores se incluyen los delfines, tiburones, peces, focas y otros de su misma especie. Viven de uno a dos años.

E agora unha información máis diver:

Hubo un tiempo en que las sepias eran moluscos protegidos por un robusto caparazón. Pero, allá por el Jurásico, un capricho de la evolución les dio la vuelta como a un guante y las transformó en vulnerables criaturas con un minúsculo esqueleto interno. A los ojos de sus numerosos depredadores eran trozos de carne desnuda llenos de proteínas. Para sobrevivir a este giro, las sepias adoptaron estrategias que empezamos a entender ahora, y que van más allá de sus insuperables habilidades de camuflaje. Una de ellas es la capacidad de detectar la presencia de otras especies, la humana por ejemplo, como atestiguan los buceadores de todo el mundo. Entre ellos se ha extendido la costumbre de mostrar a estos animales dos dedos en forma de “V” como señal de paz. En un caso único de saludo entre especies, ellas hacen lo propio levantando dos de sus brazos. Sin embargo, este gesto no tiene nada de pacífico. En realidad, se trata de una reacción secundaria de defensa, que utilizan en las raras ocasiones en que falla su arma principal: el camuflaje. La capacidad de confundirse con el entorno la comparten con otros cefalópodos, como los pulpos y los calamares. Todos ellos gozan de características anatómicas que lo hacen posible. En primer lugar, debemos mencionar los cromatóforos de su piel, unos sacos de pigmento rojo, amarillo o marrón que se vuelven visibles gracias a unos músculos que los circundan. Esos músculos están controlados directamente por los centros motores del cerebro y por eso se identifican con el fondo con tanta rapidez. Otro factor del disfraz es la textura cambiante de la piel, a la que una serie de papilas dan un tacto suave o espinoso. Pero la guinda del equipamiento la ponen los leucóforos e iridóforos, una especie de placas reflectantes situadas bajo los cromatóforos. Los primeros pueden reflejar un amplio espectro de longitudes de onda, desde la de la luz blanca de las aguas superficiales hasta la de la azul de las zonas profundas. Los iridóforos producen reflejos iridiscentes, parecidos a los de las alas de las mariposas. Mientras los iridóforos de otras especies, como peces y reptiles, producen reflejos en azul y verde, las sepias pueden apagar y encender esos reflectores en tiempos que van de segundos a minutos, además de controlar el movimiento de los discos para poder seleccionar el color. Son capaces también de combinar esos tonos con los de los cromatóforos, y formar destellos morados o naranjas.

Finalmente, podedes visitar a páxina de QUO onde se fala de tódalas cousas asumbrosas de este simpático amiguiño acuático:

http://www.quo.es/ciencia/naturaleza/la_sepia_esta_lista/la_sepia_esta_lista

CETACEOS

No, no. Todavía no hay cetáceos en el Acuario de Iñaki. Andan muy cerca, a unos 200 metros, palabra de honor. Un día de estos escanearé alguna foto que les tenemos tomadas. A ver si antes vuelven a hacerse ver y les tiro unas buenas para ponerlas aquí.
Ahorita traemos estas fotos robadas de la red para ilustrar dos curiosidades complementarias pero antagónicas: una es real como la vida misma, la otra es pura invención.
A ver si acertáis cual es la falsa y cual la verdadera. Mañana, la sulución. Primera: Si los cetáceos expulsan por un orificio un chorro de agua, es que deben de tener un "depósito" lleno...¿qué depósito es ese?. El razonamiento y consecuente pregunta se les ocurrió a los alumnos de su profe, licenciado en biología para más señas, que no supo qué responder, salió como pudo del apuro y le pasó la pregunta a su colega, el que suscribe, que no dudó en responderle con su habitual coña marinera: ¡Diles que el orificio está directamente conectado con la vejiga urinaria!. ¿Ah, si? ¡anda, mira tú, no lo sabía!, así que es líquido de la vejiga...
¡¡¡NO,NO, QUE ES COÑA, NO LES DIGAS ESO!!!

Segunda: ¿Cuál es la causa de los varamientos? Dice el amigo Diego, que también tiene su coña, que cuando salen a respirar se arriesgan a que les entre agua en el orificio nasal y se atraganten y, como ninguno tiene brazos para apretarles el diafragma, se mueren así los pobrecitos.

¡¡MALDITOS MEXILLÓNS!!

...ou malditos os meus miolos sesentóns...: esquencí saca-los.
A cousa é que os mexillóns téñoos para alimenta-los habitantes do acuario. Vou sacando un par de eles, ábroos e lávoos e bótollelos. Pero eles mesmos non auturan moito tempo vivos no acuario, porque non teñen eiquí fresca auga chea de plancton. Éste da foto seguinte deixéino así e mira qué ben lle ven ao lorchiño Pero estoutro é dos que morreron. Cando morren, cheiran que feden, contaminan e lixan a uga toda. Iso é o que pasóu. Decatéime cando viña con alimento limpo: pienso dunha granxa de salmóns que hai eiquí no pobo. Tamén uso escamas alimenticias das tendas de animáis. Pero góstalles tanto o mexillón e ademáis é un alimento tan natural e completo...Pero non hai que esperar que morran. A ver se non se repute

AVES DE PASO

UNHA BUBELA, que xa é como da casa, achegóuse hoxe tanto ao acuario que nun intre coidéi que estaba a mirar para os peixiños Camiñó paseniñamente e foise

FOTOS Y VIDEOS

SIFONOSTOMA: VELLO:

ACTINIA "PEGADA" Ó CRISTAL

BARBADA:

CHAPARELA:

VIDEOS

MUXIÑOS:


VELLO:


VELLOS E MÁIS:


LORCHA:

VELLOS E CHAPARELAS

Os Vellos (Symphodus melops) poden medir ata 30 cm coma moito, mais non soen pasar dos 15 cm. Teñen unha mancha negra aixo da liña lateral, no pedúnculo caudal, e outra detrás do ollo, en forma de media lúa, e outras 5 máis nodorso, na base da aleta caudal, máis difíciles de ver.

Atópanse deica os 30 m de profundidade, entre rochas e algas. Comen crustáceos e moluscos.

Ás veces ten comportamento protoeroxínico: o macho procura chama-la atención das femias dende un niño que fai entre as algas.

As Chaparellas (Diplodus vulgaris) chegan a medir 45 cm. Coñécense ben polas dúas bandas negras, unha detrás da cabeza e outra na base da cola.

Viven pertoda cosata e ata os 50 m de produndidade, entre as rochas ou sobrenadando a area dofondo.

Son sociais, de grandes grupos incluso arrimánse a outros peixes distintos

MUXOS

Hoxe "chegaron" estes dous muxiños (Mugil cephalus), Lisa en castelán.

Por eiquí non é apreciado comercialmente, pero son moi queridos, porque son os depuradores da auga do esteiro, á que vaia parar toda a merda das casas da beira, que son moitas.
Nembargantes, os que se collen fora de Montelouro sé que se comen con gusto, eu téñoos feitos á parrilla.

MOITÍSMA CALOR

¡Que calor, miña nai!, gracias que estes bichiños están afeitos ás augas quentes das pozas intermareais

Hoxe fai moita calor

LESMA DE MAR (Aplysia)

Hoxe dóulle unha raiola de sol ao acuario e chegóume ós 20º. Colléume sen auga de reserva, así que metínlle os xeos que tiña para os cubatas e baixóu un mísero grao. Menos mal que aínda non teño máis que habitantes das pozas intermareais. Hoxe collín unha lorcha de tamaño mediano, pero está agochada baixo dunha gran concha, así que volvo poñer a pequerrecha.

Á dereita, unha actinia, á esquerda, unha lorcha

TERMÓMETRO-DENSÍMETRO

Xa dixemos tamén que non imos complica-lo acuario con medicións exahustivas,controls polo miúdo..nada diso,que nós o que queremos e disfrutar, non agobiarnos. Coma que a pedra angular deste método é a renovación parcial frecuente, seguro que non lle dará tempo a se estropear con esa merda de amoniacos, nitritos, nitratos, acidez e tuto cuanto...(ademáis de que o "skimmer" tamén axuda)
Pero outra cousa é a temperatura e salinidade, que depende moito do ambiente. Non lle pode da-lo sol ao acuario, elemental. Pero ainda así pode que o noso baixo sexa quente dé máis no verán, e que a evaporación faga subi-la salinidade. Os nosos habitantes, intermareais eles, soportan bastante ben este cambio, pero non temos por qué achuchalos moito (eu non deixaría que chegue ao 33/1000 -que sería moito se temos peixes peláxicos- pero o certo é que nunca me pasa do 31). Vale, palabra que sí, auga do grifo para que a salinidade volva ao seu. Pero sen abusar. E se a temperatura aumenta (non debería pasar dos 18º, e xa é moito), botamos man do garrafón que sempre temos cheo nun sistio fresquiño, para a ocasión, e a renovar que é xerundio (digo infinitivo). E dependendo das condicións de cada un (densidade de poboación, temperatura...), pois paseo á beiramar e a por máis garrafòns.